Onward & upward

Sayang. Nakahihinayang. Ang lungkot. Nakakaiyak.
Ito ang aking naramdaman sa loob ng tatlumpu at isang araw ng Enero, taong 2011.
What a way to start the year di ba? Napaka-negatibo. Pero 'yon talaga ang nararamdaman ko sa ngayon lalo na itong mga huling araw.

Opurtunidad. Pagkakataon. Tao.

Sayang. Nakakasawa. Nakakasakit.

Marahil sa pagtanda ng isang tao, kaakibat nito ang pag-iisip sa kung ano nga ba ang daan na dapat na tahakin ng isang indibidwal. Make sense? (sigh) Bakit ko nasabi ito? Nadaanan ko sa Friendster ang aking lumang blog post na patungkol sa purpose ng isang tao sa buhay. Noong panahong iyon, ang sagot ko sa ideyang "purpose" ay nalilito ako. Ngayon, mukhang ganoon pa rin.

Pinipilit ko naman na maging masaya, na maging maayos ang lahat. Pero pinili ko rin na maramdaman ang down moment na ito. Hinayaan kong tumulo muli ang luha. Masarap pala umiyak. Sa tuwing ako'y naluluha, naaalala ko ang malulungkot at masasakit na nakaraan.

Masasabi ko talagang ang taong 2010 ay isa sa pinakamasayang taon sa buhay ko. 2010 ang taon na nakabangon ako sa matinding pagkalugmok. Pagkalugmok na iilan o wala ngang tao ang tunay na nakaaalam. Ngayon, matuturing kong mas matatag na ako sa mga nangyayari. Pero ayon, dumaan naman ang ibang klase ng pagsubok.

Higit sa dalawa ang aking dinadalang problema ngayon ngunit ito'y maaaring makolekta sa iisang salita: ang panghihiniyang.

Opurtunidad. Pagkakataon. Tao.

Sayang. Nakakasawa. Nakakasakit.

Nakahihinayang talaga. Pero dapat unawain na lang.

Solusyon: Move on.

Sabi nga ni Astroboy: "Onward & upward."

Tomo.

Kailangang tanggapin.

In His time.

A Very Special Day

It's the day of my dearest bestfriend Jody Anne Alarva.
I wish you all the happiness in life.
Patience is really a virtue.
Thank you for everything!
You deserve all the goodness and happiness in life.
I'm just here no matter what.
Stay happy & humble! -oo,-
Haburdei Jods! -oo,-

If You Don't Wanna Love Me

Another James Morrison song. Love this song.

It's so current! oO.

"I am going nowhere! I'm gonna stay!"

Senakulo 2010 Preparations

24 Days to go and it is already Good Friday!
Ang bilis.
Gabi-gabi, patuloy ang pag-practice ng mga miyembro ng San Isidro Labrador Parish Youth Ministry.
Walang hingahan.
Katatapos lang ng aming Divisoria trip at pictorials this weekend.
Marami pang mangyayari!
Ang dami talagang nangyayari. Marami pang kulang sa casts, props at costume.
Bro, gabayan niyo po kami. Pagkalooban niyo pa po kami ng lakas para ipagpatuloy ang pagseserbisyo.
Nawa'y maging matagumpay ang Senakulo 2010.
Aja PYM! oO.

Emo %&#@!

I have to stop being emotional. (There are things meant to be unsaid. Masking my real emotions. Pretending not to be suffering, hurting.)

I have to start caring less. (Will not show you that I care but I'll continue loving you.)

I have to start loving myself more. (So that when the right time comes, I'll be good enough for you.)

I have to... not that I want to... but i need to.

Emo %&#@!

Few small steps and a leap of faith

Heto ang mga panahon na kailangan ko ng isang taong madadamayan. Kailangan kita. Nasaan ka na?

Minsan mapapatanong ka na lang: Bakit? Why do certain things happen?

Hindi pa man nakahihilom ang sugat, dinagdadagan pa ito ng panibagong lalim.

Hilo.

Lito.

Lutang.

Hinahanap ang mga kasagutan.

Naghihintay.

Naghahanap araw-araw ng panibagong rason para mabuhay.

Ito talaga ang panahon...panahon ng walang kasiguraduhan... walang madamayan...

Pasasaan pa man, aasa na lang sa ihahatid ng panibagong bukas.

Kakapit. Kakapit. Kakapit.

Magsisimula sa maliliit na yapak hanggang sa isusuko na ang sarili sa pagtitiwala na may nakalaang kasiyahan pang makakamit bukas.

Kung di mo kayang mging lapis para isulat ang kasiyahan ng iba,edi subukan mo man lng maging mabuting pambura at burahin ang lungkot nila!

Nasa punto ng kawalan

It seems like nothing matters anymore

Too blind.
Too deaf.
Too hurt.
Too broken.
Too tired.
Can't find any reason to live.

Sagad na

A very good friend of mine told me: "Sagarin mo (na) 'yong natitira sa'yo hanggang (sa) wala na talaga."

Nalalapit na. Nakakapagod na talaga.

Magpapaalam na po ako.

Ang hirap namang ngumiti

Kung sino ka man

Whoever you are, i really need you right now.
Para akong tupang naliligaw ng landas.
Walang nakaaalam. Walang nakaiintindi.
May bukas pa nga bang naghihintay?
Sana nariyan ka. Kailangan kita.

Paglisan

Kailangan pa bang lumisan ang isang tao o mawala ang isang bagay bago malaman ang tunay na kahalahagan ng nilalang o ng bagay na ito?

Kadalasan, ito ang nagiging sitwasyon. Bunsod ng pagbabalewala at kakulangan sa pagpapahalaga, dala na rin siguro ng mga maling pag-iisip at pagpapa-prayoridad, may mga bagay tayong napapababayaan at hindi nabibigyan ng pansin. At sa huli, naroon talaga ang pagsisi. Isang araw ay magigising na lang tayo sa isang masaklap na katotohanan na huli na pala ang lahat.

Napakaikli talaga ng buhay kung tutuusin. Pero, bakit nga ba tayo nanatiling matatag sa ating nakagawiang paniniwala at patuloy na umaasa? Sapagkat, tao tayo. Takot. Nagmamadali. Walang tiwala sa hinaharap. May saysay nga ba ang pithaya? Minsan nakapapagod na rin talaga. Parang wala ng kakapitan pa.

Nalalapit na ang magaganap paglisan. Paglisan na walang kasiguraduhan. Nakangangamba ngunit kinakailangan na.

No Time to Recover

Hindi pa man nakababangon sa dinulot ng nakaraang unos, dumating na naman at nanalanta ang isa pang pamilyar na kombinasyon ng hangin at tubig.

Sa pagkakataong ito, mas malaki ang pagbabago na idunulot ng bagyong ito. Mas marami itong tinangay na mahahalagang bagay sa aking bahay at buhay.

Siguro ganito lang talaga ang buhay. Walang kasiguraduhan. Biglaan ang lahat.

Ayon sa isang script sa katatapos lang na Panunuluyan 2009: "Ang paglisan ng isang tao ay hindi nangangahulugang natatapos na rin ang buhay para sa'yo."

Sa kabila ng lahat ng paghihirap na dinaranas, ang mahalaga ay may natutunan sa bawat karanasan. Mahirap; walang nagsabing madali. Pero kakayanin. Walang dapat gawin kung hindi ang kayanin at ipagpatuloy ang buhay.


Pabangon. Paahon. Bring it on.

Pieces Don't Fit Anymore

I am loving this song by James Morrison.

Ang Nakalipas na Anim na Buwan

November 29, 2009
Sunday
11:08pm


Pagbabagong naganap.

Makalipas ang anim na buwan, masasabi kong isa na akong ganap na bagong ako. Bago sa pag-uugali. Bago sa pamnanamit. Bago sa pakikitungo sa tao. Bago sa pag-inda ng problema. Sabi nila mahirap magbago. Oo, inaamin ko, mahirap talaga. Lahat ay takot sa pagbabago. Lahat ay takot na umalis sa kanilang comfort zone. Pero sabi nga sa episode ng House: "Change is good. Embrace it."

Hindi ko rin alam kung saan ako dadalhin ng mga pagbabagong ginagawa ko sa aking buhay. Pero ang sigurado ako: Maikli ang buhay para manatili ako sa loob ng aking kahon; maikli ang buhay para hindi ko subukan na gawin ang iba pang mga bagay. Life has many things to offer and I am grabbing all the opportunities.

Pasan at lakas.

Ang problema, constant na 'yan. Hindi mawawala 'yan. Kahit na ang mga propeta ay hindi exempted sa ganitong mga pagsubok. Mahirap talaga. Kung ganito ang kaso, ang tanging hinihiling ko na lang kay Bro ay mabigyan pa Niya ako ng mas malakas na likod upang kayanin kong pasanin ang mga dagok sa buhay. Itinataas ko na rin sa Kanya ang lahat ng aking pasanin sa buhay. Kaw na po bahala Bro.


Si Bro at si Ako.

Sa ngayon, ito na lang ang aking pinaniniwalaan. Si Bro lang ang nakaiintindi sa akin ngayon. Siya ang nagbibigay sa akin ng karunungan para sa aking mga pagdedesisyon sa buhay. Siya na. Siya na lang talaga.

Ini-enjoy ko na lang ang nalalabing araw ko rito sa mundo.

Naisip kong gawin ang blog dahil sa mga hindi inaasahang pangyayari sa aking buhay sa mga nakalipas na araw. Mga napabayaan. Mga maling pag-iisip. Lahat ng kamalian. Isa pa rin akong hilo't litong indibidwal na pilit bumabangon at nagpapalakas. Bawat araw ay pagsubok. Pero kakayanin pa! Kakayanin pa!

Chasing happiness

Reposted. April 21, 2008.

Chasing happiness

Kalungkutan? Uso 'yan! Malamang sa malamang na isang beses sa buhay mo, dumaan ka sa punto na animo'y puro kadiliman na lamang ang nakikita mo. (Maaari ngang habang binabasa mo ito ay siya rin namang patuloy na pagtangis ng iyong kalooban dahil na rin sa dinadala mong problema.) Kumbaga, dumaan ka at naranasan mong pagmasdan ang kawalan ng kulay sa iyong buhay. Sa mga puntong ganito, puro katanungan na lamang ang nasasambit ng iyong bibig. "Bakit ko dinaranas ito?" "Deserve ko ba ito?" "Bakit? Bakit?" May mga katangahan din namang naiisip ng iyong kautakan. "Gusto ko nang mamatay!" "Ayoko na!" "Suko na ako!" "Huhuhuhu."

Ano nga bang bumabagabag sa'yo? Marami? Anong solusyon? Hanapin mo ang iyong kaligayahan.

May tinago akong mensahe sa aking cellphone patungkol sa happiness. (Galing ito sa itinuturing kong isa sa pinakamalalapit at pinakamalulupit na tao sa aking buhay.) Sabi sa text: "Happiness is a very subjective factor in one's life. Being happy doesn't depend on achieving what you want, but making the best out of what is given. Life isn't fair; it never was. The only thing that can make you completely happy is contentment. Be contented on what you have, but be sure to aim high and never stop believing you can do better everytime. But if all else fails, don't forget that an ordinary you has an extraordinary God to back you up."

Oo. Tama ang text. Hindi lang ako sang-ayon sa pag-iisip na sa araw lamang ng kagipitan, tsaka tayo tatakbo o iisiping nariyan si Papa God. Sa oras man ng kasiyahan, kagipitan o kung ano mang sitwasyon na naroon tayo, nariyan Siya palagi. Kulang lamang tayo sa pananampalataya. Kung matatagpuan mo ang kaligayahan sa piling ng Niya, wala ka nang hahanapin pa.

Nasa sa atin talaga ang kasagutan. Tayo mismo ang nagpapakumplika ng mga bagay. Nasa sa atin kung nanaisin nating patuloy na pahirapan ang mga sarili natin. Pwede mong unti-unting patayin ang sarili mo sa pamamagitan ng palagiang pag-iisip sa mga nakapagpapalungkot na mga bagay o mga nakapagpapabagabag na mga nakalipas.

"Sana hindi ko na lang nagawa iyon!" "Kung pwede ko lang sana ibalik ang nakaraan!" Kaso nga, hindi. Mayroon kang choice na gamitin ang nakaraan para sa ikauunlad mo. Ganoon naman talaga dapat ang buhay ng tao. Habang dinaranas natin ang mga bagay bagay, patuloy nitong binabago ang ating pag-iisip. Hinuhulma nito tayo. Mas nagiging mature tayo. Sabi nga, it's part of growing up.

Maikli lang ang buhay para patuloy na aksayahin ang ating panahon sa kalungkutan at mga nakapanghihinang nakaraan. Huwag mong sayangin ang mga sandali. May panahon ka pa. Tara, sagarin natin ang mga natitirang araw ng ating buhay. Maglingkod. Magsaya. Gumawa ng mabuti sa kapwa. Mag-iwan ka sa kapwa na maituturing na makabuluhan o signipikante.

Sagad is back. Stupor.

It has been a long time. Medyo na-miss ko ang pagba-blog. Hmmmm.... Sana magkaroon ang ng time para maisulat ang mga karanasan ko sa buhay. At ito nga ba ang tamang blog site para isulat ito? Hmmmm.... Bahala na.